روزی روزگاری، در کوفه، مردی فقیر و نیازمند به در خانه امام علی (ع) آمد. او بسیار گرسنه و خسته بود و از شدت گرسنگی، توانایی صحبت کردن نداشت. امام علی (ع) که در حال گذر از آنجا بود، متوجه حال او شد و به سمتش رفت.
امام علی (ع) با مهربانی از او پرسید: «چرا اینجا نشستهای؟» مرد با صدای ضعیف گفت: «من گرسنهام و چیزی برای خوردن ندارم.» امام علی (ع) بلافاصله او را به خانهاش دعوت کرد و به او غذایی گرم و خوشمزه داد.
پس از صرف غذا، امام علی (ع) به او گفت: «اگر نیاز دیگری داری، بگو تا به تو کمک کنم.» مرد با چشمانی پر از اشک، از امام علی (ع) تشکر کرد و گفت: «شما نه تنها به من غذا دادید، بلکه به من امید و محبت نیز بخشیدید.»
این داستان نشاندهنده مهربانی و انسانیت امام علی (ع) است که همیشه در کنار نیازمندان بود و به آنها کمک میکرد. او به همه یاد داد که مهربانی و کمک به دیگران، بزرگترین ارزشها هستند.
