آسمانی که با دود ماشین های ما یا با دود کارخانه ها و با بی احتیاطی و بی توجهی خود ما اینطور آلوده و بیماری زا شده است.
آخر چقدر باید بشنویم که “لطفا با ماشین های تک سرنشین بیرون نیایید” اما توجه نکنیم؟! چقدر باید بشنویم که “اتوبوس ها و وسایل نقلیه عمومی بهترین راه کنترل آلودگی شهرمان است” و اهمیت ندهیم؟!
با این که همه ما کار می کنیم تا به خوشبختی و آرامش برسیم اما برعکس این تلاش ما دشمن سلامتی ما شده و یادمان رفته که شرط آرامش و خوشبختی در درجه اول سلامتی خانواده مان است.
آلودگی هوا هزاران هزار مشکل برای زندگی ما ایجاده کرده، باعث شده کسانی که مشکلات قلبی و ریوی دارند مجبور شوند در خانه بمانند و برای این که بچه های کوچک دبستانی کمتر آسیب ببینند مدارس تعطیل شوند و …ما آدم ها همگی به نوعی به هم متصل هستیم، بعضی از ما با هم آشنا هستیم، مثلا شاید همکلاسی هستیم و هر روز با هم به مدرسه می رویم یا پدر و مادرهای ما با هم همکار هستند و با بسیاری از آدم ها غریبه هستیم اما کنارشان در خیابان راه می رویم و نقطه اشتراک همه ما این است که آسمان ما یکسان است و همه از اکسیژن همین هوا استفاده می کنیم