ابوحامد امام محمد غزالی طوسی متکلم و فقیه ایرانی و یکی از بزرگترین مردان تصوف سده پنجم هجری است.. غزالی در نیشابور تعلیمات خود را فرا گرفت و «جوینی» معروف به «امام الحرمین» استاد معروف غزالی بود. غزالی بعد از مرگ استاد به درخواست «نظام الملک»، وزیر «سلطان ملکشاه سلجوقی»، در سال ۴۸۳ هجری قمری به نظامیه بغداد رفت و به گروه استادان آن مکتبخانه پیوست چرا که بغداد در آن زمان مرکز آزادی بیان و مناظرههای فکری فرقه های مختلف اسلامی بود.
غزالی که تا سال 488 هجری قمری از فقهای معروف مذهب شافعی بود و نام او در تدریس و مباحثه و مناظره در دنیای اسلام پیچیده بود، ناگهان دچار بحران روحی شد و تصمیم به دوری از شهرت و مردم و خروج از بغداد گرفت. غزالی تدریس را رها کرد و به ریاضت نفس مشغول شد و به دمشق و بیت المقدس رفت و در همین زمان کتب «احیا علوم الدین» را که از بزرگترین آثار اخلاقی، عرفانی و تصوف است در سن 38 سالگی به زبان عربی تالیف کرد. غزالی در سالهای پایانی عمر کوتاه خود به زادگاه خویش طوس بازگشت و در آن دوره شاهکار خود کیمیای سعادت را نوشت که به نوعی میتوان گفت این اثر نسخهی فارسی و کوتاه کتاب احیاء علوم الدین است.
مهمترین آثار بهجا مانده از غزالی عبارتند از: «احیاء علوم الدین یا احیاءالعلوم»، «المستصفی»، «مقاصد الفلاسفه»، «تهافتالفلاسفه» و کیمیای سعادت
تحقیق وار شد 👆🏻😊