مولانا جلالالدین محمد بلخی، معروف به مولوی، یکی از بزرگترین شاعران و عارفان ادبیات فارسی و دنیا است. او در سال 604 هجری شمسی (1207 میلادی) در شهر بلخ (امروزه بخشی از افغانستان) به دنیا آمد. مولانا از خانوادهای مذهبی و فرهنگی زاده شد و پدرش، بهاءالدین ولد، خود نیز عارف و عالم بزرگی بود.
مولانا در سنین کم همراه با خانواده به قونیه در ترکیه امروزی مهاجرت کرد. او در قونیه تحصیلات خود را ادامه داد و به تدریس و آموزش پرداخت. یکی از نکات مهم در زندگی مولانا، آشنایی او با شمس تبریزی است. این ملاقات زندگی مولانا را متحول کرد و او را به دنیای عرفان و تصوف سوق داد. عشق و دوستی مولانا و شمس تبریزی نه تنها بر زندگی شخصی او تأثیر گذاشت، بلکه بر آثار ادبی او نیز تأثیر عمیقی گذاشت.
مولانا آثار فراوانی در زمینه شعر و نثر به جا گذاشته است. مهمترین اثر او "مثنوی معنوی" است که شامل داستانها و اندیشههای عمیق عرفانی است. همچنین دیوان شمس تبریزی، مجموعه اشعار او در وصف شمس و عشق الهی را شامل میشود. مولانا به زبانهای فارسی، ترکی، و عربی شعر سروده و آثارش همچنان در دنیا مورد مطالعه و احترام است.
زندگی مولانا در سال 672 هجری شمسی (1273 میلادی) در قونیه به پایان رسید، اما افکار و آثار او فراتر از زمان و مکان، الهامبخش بسیاری از مردم در سرتاسر جهان است. مولانا نه تنها به عنوان شاعر، بلکه به عنوان عارف و حکیمی که به جستجوی حقیقت و عشق الهی پرداخت، شناخته میشود.
