پسرم و دنیام شده پر از درد و غم، هیچ‌کس نمی‌فهمه چی کشیدم من کم. می‌خوان قوی باشم، ولی بی‌صدا شکستم، دل من پر از زخم، توی سکوت نشستم. می‌گن مرد باش، اشک نریز، غر نز، ولی این دل عاشق، مونده تنها، سر نز. تو خونه، تو جمع، همیشه نقش قهرمان، اما تو دلم یه پسر کوچیک و مهربون جان. حرفای ناگفته، بغض‌های محبوس، تو نگاه‌ها می‌بینی حسرت‌های پوس. دنیام سرد و تاریک، می‌خوام یه نور، که بفهمه درد من، بدون هیچ جور. پسرم مظلومم، اما پر از احساس، می‌خوام دنیا بدونه، ما هم داریم نیاز. بی‌صدا جنگیدم، بی‌صدا شکستم،