یکی از ویژگیهای مهم زبان عربی مشخص بودن «تعداد» و «جنسیت» در آن است. درباره مبحث تعداد و عدد در عربی میتوان اینگونه توضیح داد که اشخاص یا انجامدهنگان کار در زبان عربی به سه دسته مجزا تقسیمبندی میشوند.
مفرد» به آن دسته از اسامی و افعال عربی اطلاق میشود که فقط «یک» واحد باشد. یعنی هر وقت بخواهیم در زبان عربی نشان بدهیم که از یک اسم تنها یک عدد وجود دارد یا فعلی توسط یک فرد انجام شده، تنها باید از شکل مفرد آن استفاده کرد.
منظور از «مثنی» در زبان عربی اشاره به واحد «دو» است. یعنی وقتی تعداد از یک بیشتر باشد و به عدد دو برسد باید از اسم و فعل در حالت مثنی استفاده کنیم. برای افعال مثنی صیغههای مشخصی وجود دارد. برای ساختن اسامی مثنی نیز باید از دو پسوند «ان» و «ین» استفاده کنیم. زمانی که کلمه مثنی اعرابش مرفوع باشد از «ان» و هنگامی که منصوب یا مجرور باشد، باید از «ین» استفاده کنیم. این علامتهای برای مذکر و مونث هر دو به شکل یکسان به کار میرود.
تعداد واحد بیشتر از دو در زبان عربی شامل حال قواعد مربوط به «جمع در عربی» میشود. یعنی زمانی که اسم یا انجامدهندگان یک فعل، تعداد واحد سه و بیشتر باشند، باید از شکل جمع آنها استفاده کنیم. افعال جمع دارای صیغهها و وزنهای مشخصی در ماضی و مضارع هستند. برای ساختن شکل جمع یک اسم میتوانیم از «ون» در حالت مرفوع و «ین» در حالت منصوب و مجرور استفاده کنیم. هر دوی این علامتها مختص اسامی مذکر هستند. برای تغییر شکل یک اسم مونث از حالت مفرد به جمع باید «ة» انتهای کلمه را حذف و «ات» به آن اضافه کرد. شکل جمع کلمات مونت برای هر سه حالت اعرابی مرفوع، منصوب و مجرور یکسان به کار میرود.