بیاید حدس بزنیم چند تا سواله ؟؟؟

آلودگی هوا ما را با خود به خاطرات می‌برد. خاطره آن روزگارانی که وقتی پنجره اتاقمان را باز می‌کردیم، آسمان را آبی آبی می‌دیدیم، آن‌گاه که چشمانمان را می‌بستیم، با تمام وجود هوا را به ریه‌ها و تمام وجودمان می‌کشاندیم، آنقدر عمیق نفس می‌کشیدیم که گویی تک تک سلول‌های بدنمان از هوای پاک صبحگاهی تازه و پرانرژی می‌شود و بعد که چشمانمان را باز می‌کردیم از دیدن طراوت و تازگی صبح تازه و آواز پرندگان لذت می‌بردیم. آری، آن روزها این‌گونه بود اما این روزها نفس عمیق کشیدن در فضای بیرون تنها رؤیایی محال است. سال‌هاست فراموش کرده ایم هوای تازه و پاک به معنای واقعی چیست و نفس کشیدن در آن چه صفایی دارد. سال‌هاست که در بیشتر روزهای سال، حتی هنگام صبح نیز از باز کردن پنجره اتاقمان می‌ترسیم و از پشت بام خانه با دیدن هوای گرفته و آلوده حسرت می‌خوریم. امیدوارم به دردت بخوره♥ معرکه یادت نره🙂