قرارداد ۱۹۰۷ که به نام "قرارداد روس و انگلیس" نیز شناخته میشود، توافقی بود میان دو قدرت بزرگ آن زمان، یعنی امپراتوری روسیه و بریتانیا. هدف اصلی این قرارداد تعیین مناطق نفوذ هر یک از این کشورها در خاورمیانه و آسیا بود تا از بروز تنشها و درگیریهای نظامی جلوگیری شود.
این قرارداد در ادامه توافقنامههای قبلی این دو کشور صورت گرفت و به نوعی تقسیم مناطق تحت نفوذ آنها را در مناطق مختلف جهان شامل میشد. یکی از نتایج کلیدی این قرارداد تأسیس یک همپیمانی ضمنی بین دو کشور بود که به آنها اجازه میداد تا با قطع نظر از تضادهای خود، در برابر کشورهای دیگر بهویژه در مناطق نزدیک و حساس به هم متحد شوند.
از جمله نکات مهم این قرارداد میتوان به مشکلاتی که برای کشورهای دیگر به ویژه در خاورمیانه به وجود آورد، اشاره کرد. این توافقات نه تنها تعادل قدرت را در این منطقه دچار مشکل کرد، بلکه زمینهساز بسیاری از بحرانها و درگیریهای آتی نیز شد.
بهطور کلی، قرارداد ۱۹۰۷ نشاندهنده تلاشهای بریتانیا و روسیه برای حفظ منافع خود در کشورهای مختلف و توافق بر سر تقسیم مناطق نفوذ در جهان آن زمان بود و تأثیرات عمیقی بر تاریخ سیاسی و اجتماعی منطقه داشت.