مقاومت مردم جنوب ایران علیه اشغالگران در جنگ جهانی اول یک فصل مهم در تاریخ ایران است. در این دوران، کشورهایی چون بریتانیا و روسیه به دلیل موقعیت استراتژیک ایران و منابع نفتی، به ایران حمله کردند و آن را اشغال کردند. مردم جنوب ایران به ویژه در مناطق نفتخیز خوزستان و بوشهر به شدت علیه این اشغالگران مقاومت کردند.
این مقاومت به دلایل مختلفی صورت گرفت. اولاً، مردم این مناطق احساس میکردند که کشورشان تحت تصرف بیگانگان قرار گرفته و حق حاکمیت آنها نادیده گرفته شده است. ثانیاً، اشغالگران به منابع اقتصادی و نفتی ایران توجه ویژهای داشتند که باعث میشد مردم محلی نسبت به بهرهبرداری بیرحمانه از این منابع احساس ناامنی و خشم کنند.
فعالیتهای این مردم شامل تشکیل گروههای مسلح، انجام مراسمهای اعتراضی و ارتباط با دیگر نیروهای ملیگرا بود. این مقاومتها نه تنها به کاهش قدرت اشغالگران کمک کرد، بلکه روحیه ملیگرایی و اتحاد میان مردم مناطق مختلف ایران را نیز تقویت کرد.
به طور کلی، مقاومت مردم جنوب ایران در جنگ جهانی اول نشانهای از اراده و عزم ملی آنها برای حفظ استقلال و تمامیت ارضی کشورشان بود و به ما یادآوری میکند که تاریخ ایران پر از تلاشهای مردم برای دفاع از سرزمین و حقوق خود است.
