مقدمه:
زمستان، فصلی است که با سرمای خود، زمین را سفیدپوش میکند و همه چیز را آرام و ساکت میسازد. این فصل با برفهای نرم، شبهای طولانی و نسیم سردش، جلوهای متفاوت از طبیعت را به نمایش میگذارد. زمستان، فصلی است که هم زیباییهای سرد و آرامشبخش دارد و هم یادآور ارزش گرما و همراهی انسانهاست.
بدنه:
در زمستان، درختان بیبرگ شدهاند و شاخههایشان زیر سنگینی برف خم میشود. دشتها و کوهها با لباس سپید برف پوشیده شدهاند و همه جا جلوهای آرام و پاک پیدا میکند. بارش برف، زمین را به یک پرده سفید و بکر تبدیل میکند که کودکان با شادی و هیجان در آن بازی میکنند و آدمکهای برفی میسازند.
هوای سرد زمستان، مردم را به خانهها میکشاند و لحظاتی گرم و صمیمی در کنار شومینه یا بخاری فراهم میآورد. صدای خشخش برف زیر پا، منظرهی رودخانههای یخ زده و ستارههای درخشان آسمان شب، حس سکون و زیبایی خاصی را به انسان منتقل میکند. حتی حیوانات، با جستوخیز یا خواب زمستانی خود، نشانهای از سازگاری با فصل سرد را نشان میدهند. زمستان، همزمان که سرد و خاموش است، زیبایی خاص و آرامشی عمیق دارد که باعث میشود انسانها قدر لحظات ساده و همراهی نزدیکان را بیشتر بدانند.
نتیجه:
زمستان فصلی است که با سکوت و سرمایش، آرامش و صمیمیت را به دلها میآورد.
معرکه یادت نره .
