در دوران زندگی امام حسن عسکری (ع) و برقراری حکومت عباسیان، خلیفه عباسی به شدت نگران از وضعیت اجتماعی و سیاسی جامعه بود. یکی از مواردی که خواب و آرامش خلیفه را به هم زده بود، ترس از نفوذ و تأثیر امام حسن عسکری بر مردم و به ویژه شیعیان بود. امام حسن عسکری به عنوان یک شخصیت معنوی و دینی مورد احترام مردم قرار داشت و امامت ایشان و آموزههایشان میتوانست الهامبخش مردم باشد و در نتیجه قدرت حکومت را تحت تأثیر قرار دهد.
خلیفه عباسی به دلیل این تهدید متصور، به دنبال راههایی برای کنترل اوضاع و محدود کردن فعالیتهای امام حسن عسکری بود. این نگرانی و ترس در نهایت باعث شیطنتهای سیاسی و ایجاد فشارهایی بر روی امام و پیروان ایشان شد.
بنابراین، خواب و آرامش خلیفه عباسی به دلیل نگرانی از افزایش نفوذ امام حسن عسکری و تأثیرگذاری ایشان بر جامعه به هم ریخته بود.
