توحید عملی به معنای وحدت در عبادت و پرستش خداوند و نفی هرگونه شریک و معبود دیگر است. این مفهوم به دو جنبه فردی و اجتماعی تقسیم میشود. جنبه فردی توحید به فرد و رابطه او با خداوند مربوط میشود، در حالی که جنبه اجتماعی توحید به ارتباطات اجتماعی، تنظیم روابط بین افراد و جامعه، و تأثیر توحید بر نظام اجتماعی اشاره دارد.
اگر کسی تنها به جنبه فردی توحید اعتقاد داشته باشد و جنبه اجتماعی آن را نادیده بگیرد، در حقیقت نمیتواند به توحید به طور کامل و جامع ایمان داشته باشد. زیرا توحید نهتنها باید در عبادت فردی جاری باشد، بلکه باید در روابط اجتماعی و زندگی جمعی نیز تجلی یابد. توحید اجتماعی به ایجاد عدالت، محبت، همدلی و همکاری در جامعه کمک میکند و باعث میشود که افراد در جامعه به همدیگر احترام بگذارند و اصول اخلاقی و انسانی را رعایت کنند.
بنابراین، اعتقاد به جنبه فردی توحید بدون پذیرش جنبه اجتماعی آن، یک نوع نادرستی در فهم توحید است. توحید عملی در یک فرد باید بهگونهای باشد که در تعاملات اجتماعی او نیز تأثیر بگذارد و به بهبود وضعیت اجتماعی کمک کند. در واقع، باور به توحید عملی به معنای ایجاد یک زندگی متعادل است که هم در بعد فردی و هم در بعد اجتماعی جوانب درست و معقولی داشته باشد.