مقاله درباره یک شهید ورزشکار کوتاه باشه تاج میدم لطفا سریع تر

جوانان بسیاری بودند که حاضر شدند در جوانی جان خود را فدای کشورشان کنند و با وجود پرورش روح و جسم خود در ورزش، به میدان جنگ بروند و در 8 سال دفعا مقدس، جانانه از خاک میهن خود دفاع کنند. شهادت شجاعانه و مظلومانه سردار سپهبد حاج قاسم سلیمانی باعث شد تا فضای جامعه ایران دوباره یادآور 8 سال دفاع مقدس و جنگ تحمیلی با عراق شود. جنگی که از پیر و جوان تا ورزشکار را درگیر خود کرد و بسیاری قید قهرمانی و شهرت را زدند تا از خاک کشور خود دفاع کنند.او در زادگاهش رش دو نمو کرد و به تحصیلات خود تا مقطع تربیت معلم ادامه داد و در لباس مقدس معلمی به تعلیم و تربیت پرداخت و با شروع انقلاب، فعالانه نقش ارزنده ای را در هدایت راهپیمایی ها و حرکت های ضد رژیم مردم مسلمان اسلام آبادغرب ابفا نمود. شهید ریزه وندی از روحیه ی آزادی و جوانمردی و حق طلبی برخوردار بود. علاقه وافری به کشتی داشت و در این زمینه عناوین قهرمانی کشوری در سالهای 55و 56 در جام تختی ودر سال 57 مسابقات خانه جوانان را کسب نمود. با پیروزی انقلاب اسلامی، از جمله ی بنیانگذاران اصلی کمیته و سپاه بسیج و جهادسازندگی در اسلام آبادغرب بود. شهید ضربات کاری بر پیکر ضدانقلاب در کرند غرب وارد کرده به طوری که دشمن برای سراو جایزه تعیین کرده بود. چس از مدتی در کمین ضد انقلاب به اسارت درامد، اما در حین انتقال توسط رزمندگان اسلام آبادغرب آزاد گردید. شهید ریزه وندی فرمانده ای لایق و توانا و مورد علاقه رزمندگان بود. در شب عملیات مسلم بن عقیل(ع) در حالی که فرماندهی گردان مالک اشتر تیپ محمدرسول الله(ص) را بر عهده داشت. نیروهای تحت امرش را برای شرکت در عملیات مخبر کرد. بالاخره در عملیات مسلم بن عقیل(ع) در تاریخ 10/7/1361 در منطقه سومار در پادگان دوله شریف عراق به مقام شهادت نائل آمد. مزار شهید در باغ رضوان اسلام آبادغرب می باشد اگه بدردت خورد تاج یادت نره

سهراب اسماعيلى‏ فرزند: مختار تاريخ تولد: 1340 تاريخ شهادت: 1362 مسؤول آموزش عقيدتى و سياسى و عضو شوراى فرماندهى سپاه زنجان‏ «سهراب اسماعيلى» از مادرى به نام طيبه اسماعيلى، در سال 1340 در روستاى «قارخودلو» از توابع زنجان در خانواده‏ اى كشاورز به دنيا آمد. او سومين فرزند خانواده مختار بود. در خردسالى براى فراگيرى قرآن به مكتب‏ خانه رفت و در اين راه موفق بود. او از كودكى آرام، متين و محجوب بود و كمتر با كودكان درمى ‏آميخت و از برخورد و درگيرى پرهيز داشت و بيشتر اهل سازش و گفتگو بود؛ خصلتى كه تا پايان عمر ويژگى او بود. تحصيلات دوران دبستان را در سال 1347 در زادگاهش در مدرسه ‏اى غير رسمى كه نامى هم نداشت گذراند و در اين مدت در كسب و فراگيرى دروس كوشا بود. در كنار تحصيل در كشاورزى و چراى دام به خانواده و حتى همسايگانى كه نياز به كمك داشتند، كمك می کرد. در همسايگى آنها زن و شوهرى بودند كه فرزند نداشتند ولى به خاطر كمك‏ هايى كه سهراب و برادر كوچكترش« قنبر» به آنها می کردند، هميشه می گفتند كه ما كمبود فرزند را حس نمی کنيم. زمانى كه دوران دبستان به پايان رسيد از پدر خواست تا براى ادامه تحصيل به شهر برود اما پدر پاسخ مى ‏دهد كه توان پرداخت هزينه تحصيل او در شهر و هم استخدام كارگرى به جاى او را ندارد. سهراب به ناچار مى ‏پذيرد كه خود خرج تحصيل را فراهم آورد و پدر كه اشتياق او را براى ادامه تحصيل مى ‏بيند راضى به رفتن او به شهر مى ‏شود. او براى ادامه تحصيل به تهران رهسپار شد و هم زمان با تحصيل به كار در مغازه نانوائى عموى خود پرداخت تا از اين رهگذر هزينه تحصيلى خود را فراهم كند. همزمان با اوجگيرى انقلاب اسلامى درس را رها كرد و به صحنه مبارزات انقلابى پيوست تا آنكه انقلاب به پيروزى رسيد. در هيجده سالگى با دخترخاله ‏اش خانم «ربابه اسماعيلى »ازدواج كرد. او به هنگام خواستگارى شرط ازدواج با دخترخاله‏ اش را تحمل هر گونه سختى در طول زندگى تعيين كرد و آنها با تعيين 500 تومان مهريه پيوند زناشويى بستند و يكسال اين دوران ادامه يافت. پس از گذشت يكسال بنا به درخواست سهراب مراسم عروسى در كمال سادگى برگزار شد و آنها از طريق كشاورزى امرار معاش می کردند تا آنكه به زنجان نقل مكان كردند و در آنجا ساكن شدند. در همين زمان به عضويت سپاه پاسداران انقلاب درآمد و از آن پس زندگى خود را از اين رهگذر تامين می کرد. در سپاه به صورت جدى به ورزش روى آورد و در كنار مسؤوليت آموزش سياسى - عقيدتى، زير نظر «پرويز عطايى» به آموزش تكواندو پرداخت و كمربند سياه گرفت. او ضمن گذراندن دوره سربازى در سپاه‏ به ادامه تحصيل پرداخت و ديپلم گرفت. با آغاز جنگ تحميلى «حضور در جبهه را واجب شرعى» دانسته و از طرف سپاه عازم جبهه شد و به عنوان مسؤول آموزش عقيدتى فعاليت می کرد. از اين پس او به دفعات در سالهاى 1358، 1359 و 1362 به جبهه اعزام شد. در بازگشت از جبهه نيز آرام و قرار نداشت و به جمع ‏آورى و تهيه وسايل مورد نياز رزمندگان مى ‏پرداخت و براى تهيه آنها گاه تا قم نيز مى‏ رفت. با نيروهاى جهاد سازندگى همكارى می کرد و به كشاورزان در زمان برداشت محصول كمك می کرد،به ديدار خانواده شهدا مى ‏رفت و بر اين كار تاكيد فراوان داشت. خواهر بزرگ او «رقيه اسماعيلى»نقل می کند: «يازده روز از عيد گذشته بود كه سهراب به ديدنم آمد، وقتى از او گله‏ مند شدم در جوابم گفت: خواهرم پدران و مادرانى كه فرزندانشان شهيد شده‏اند چشم اميدشان به ما است كه آنها را تنها نگذاشته و به ديدارشان برويم.» او كمتر لباس سپاه بر تن می کرد چرا كه معت