بخش ۲
ماشینها در برابرِ عظمتِ ناگفته، خاموش میمانند.
قاتل روح.
این قاتلِ آرام، نه خونی میریزد و نه فریادی میکشد، اما هر آنچه را که ما برای هویت خود ساختهایم، آهسته و بیرحمانه از بین میبرد. لایههایی از افکار، عقاید، پیشفرضها و حتی خاطرات که ما را در دامِ «من» زندانی کردهاند. او، این قاتلِ ساکت، با هر لحظه حضور عمیقترش، دیوارِ زندان را خشت به خشت فرو میریزد و ما را با وسعتِ بیکرانِ «نابودن» مواجه میسازد. و این نابودن، نه ترسناک که رهاییبخش است؛ رهایی از سنگینیِ بارِ بودن به شیوه
