خلفای عباسی با علویان طبرستان دشمنی داشتند به دلایل مختلفی که عمدتاً سیاسی و مذهبی بودند. علویان به عنوان نوادگان علی ابن ابیطالب (ع) مورد احترام بسیاری از مسلمانان بودند و مشروعیت مذهبی و نفوذ زیادی در میان مردم داشتند.
از طرفی، خلفای عباسی تلاش میکردند قدرت و نفوذ خویش را تثبیت کنند و حکومت خود را به عنوان تنها حکومت مشروع اسلامی معرفی کنند. این تفاوتهای اعتقادی و سیاسی منجر به دشمنی و تنش بین این دو گروه شد.
در مناطق مختلف مانند طبرستان که جمعیت زیادی از علویان حضور داشتند، نبرد بر سر قدرت و کنترل بیشتر شدت میگرفت و موجب درگیری میشد.
