معنی شعر ستایش

شعر "ستایش" به عنوان یکی از موضوعات مهم در ادبیات فارسی، به بیان تقدیر و تحسین از خداوند، نعمات زندگی و زیبایی‌های طبیعت می‌پردازد. در این شعر، شاعر به شکلی هنرمندانه و با استفاده از تصاویر زیبا، به وصف نعمات الهی و همچنین عشق و محبت نسبت به آنچه که در زندگی دارد، می‌پردازد. اگر بخواهیم به طور خلاصه معنی شعر ستایش را بیان کنیم، می‌توانیم بگوییم که شاعر به خاطر همه خوبی‌ها و زیبایی‌هایی که در زندگی‌اش وجود دارد، از صمیم قلب خداوند را شکر می‌کند. او به عظمت طبیعت، زیبایی‌ها و نعمت‌های زندگی می‌پردازد و تلاش می‌کند تا احساسات خود را به گونه‌ای بیان کند که دیگران نیز محبت و شکرگزاری را به این شکل حس کنند. در نهایت، شعر "ستایش" یادآور این است که در زندگی همواره باید قدردان آنچه داریم، باشیم و به زیبایی‌ها و نعمت‌ها توجه کنیم. این پیام می‌تواند به دانش‌آموزان کمک کند تا با قدرشناسی و محبت بیشتری به زندگی نگاه کنند.

معنی ستایش 1به نام خدایی که به انسان فکر کردن آموخت ودل اورا که مانند چراغی است بانور جان روشن و نورانی کرد 2از بخشش خداوند هردو جهان روشن واباد شد واز لطفش وجود خاک آدم گلستان شد 3همه جهان پرتوی نور خداوند است اما خداوند آنقدر آشکار است که از شدت آشکاری پنهان به نظر می‌رسد 4عقل انسان توانایی شناخت خداوند را ندارد ای انسان برای دیدن خداوند به دنبال چشم دیگری باش 5هر کسی هر چیزی چه کم وچه زیاد در باره ی خدا گفته‌اند از نظر و از دیدگاه خودشان حرف زده اند و به شناخت واقعی دست پیدا نکرده اند 6برای کسی که روح و جانش محل آشکار شدن خداست همه دنیا کتابی است که از وجود خداوند بلند مرتبه خبر میدهد