نهضت مشروطه در ایران یکی از مهمترین تحولات تاریخی است که در اوایل قرن بیستم (حدود سال 1905 میلادی) شکل گرفت. اوضاع جهان در آستانه این نهضت تحت تأثیر چندین عامل داخلی و خارجی قرار داشت:
1. **تحولات جهانی**: در اواخر قرن نوزدهم و اوایل قرن بیستم، بسیاری از کشورها به سمت تحولات سیاسی و اجتماعی و به ویژه تغییر در نظامهای حکومتی حرکت کردند. کشورهای اروپایی مانند فرانسه و انگلیس اصلاحات سیاسی و اجتماعی را انجام دادند که به رشد ایدههای دموکراتیک و حقوق بشر کمک کرد.
2. **فشارهای خارجی**: کشورهای بزرگ به ویژه روسیه و بریتانیا به عنوان قدرتهای استعماری، در امور داخلی ایران دخالت میکردند. این دخالتها و رقابتهای استعماری به نارضایتی عمومی و احساس وابستگی و ضعف ملی منجر شد.
3. **مشکلات داخلی**: فساد در دیوانسالاری، ناتوانی دولت در مدیریت مالی و اقتصادی کشور، و نارضایتی از وضعیت حکومتی باعث شد که مردم به دنبال تغییر و اصلاحات باشند. این وضعیت به بروز انتقاد از استبداد و خواست آزادیخواهی منجر شد.
4. **آگاهی اجتماعی**: با گسترش تحصیلات و پیدایش مطبوعات، مردم ایران نسبت به حقوق و آزادیهای خود آگاهتر شدند. طبقه متوسط به عنوان یک نیروی تاثیرگذار شکل گرفت و خواستار تغییرات سیاسی و اجتماعی شد.
5. **حرکتهای اجتماعی**: همزمان با این وضعیت جهانی، حرکتهای اجتماعی و نظریهها درباره حقوق بشر و دموکراسی در ایران مطرح شد. اندیشمندان و روشنفکران ایرانی به فکر اصلاحات سیاسی و اجتماعی در کشور خود افتادند.
به طور کلی، اوضاع جهان در آستانه نهضت مشروطه نشاندهنده یک تغییر بنیادین در افکار عمومی و فرهنگی بود که به تقاضای مردم برای آزادی و حقوق بشر و در نهایت به وقوع نهضت مشروطه در ایران انجامید.