انشا درمورده نا امیدی

▎انشا در مورد ناامیدی ▎مقدمه ناامیدی یکی از احساسات عمیق و پیچیده‌ای است که همه ما در طول زندگی با آن مواجه می‌شویم. این احساس می‌تواند ناشی از شکست‌ها، از دست دادن عزیزان، یا عدم تحقق آرزوها و اهداف باشد. ناامیدی به عنوان یک تجربه انسانی، گاهی اوقات می‌تواند ما را به سمت تاریکی ببرد و احساس کنیم که هیچ راهی برای خروج از این وضعیت وجود ندارد. اما آیا ناامیدی همیشه بد است؟ آیا می‌توان از آن درس گرفت؟ ▎بدنه ناامیدی معمولاً زمانی به سراغ ما می‌آید که انتظارات‌مان برآورده نمی‌شود. برای مثال، ممکن است در یک امتحان شکست بخوریم، در یک رابطه عاطفی دچار مشکل شویم، یا حتی در تحقق اهداف شغلی‌مان ناکام بمانیم. این احساس می‌تواند ما را به سمت انزوا و افسردگی سوق دهد و باعث شود که نسبت به آینده بی‌تفاوت شویم. اما در این میان، ناامیدی می‌تواند به عنوان یک معلم عمل کند. زمانی که در چالش‌های زندگی قرار می‌گیریم، فرصتی برای بازنگری در اهداف و آرزوهایمان داریم. شاید آنچه که تا به حال برای ما مهم بوده، دیگر مناسب ما نباشد. این زمان می‌تواند فرصتی برای کشف خود و تعیین مجدد مسیر زندگی باشد. با مرور تجربیات گذشته، می‌توانیم یاد بگیریم که چگونه از شکست‌ها درس بگیریم و دوباره به پا خیزیم. علاوه بر این، ناامیدی می‌تواند ما را به سمت دیگران سوق دهد. در این لحظات سخت، ممکن است متوجه شویم که اطرافیانمان چقدر برای ما اهمیت دارند و چقدر می‌توانند در کنار ما باشند. حمایت خانواده و دوستان می‌تواند به ما کمک کند تا از این بحران عبور کنیم و دوباره به زندگی امیدوار شویم. همچنین، در هنگام ناامیدی، ممکن است به منابع داخلی خود پی ببریم و قدرت‌های نهفته‌مان را کشف کنیم. ▎نتیجه در نهایت، باید بدانیم که ناامیدی بخشی طبیعی از زندگی است. هیچ‌کس نمی‌تواند همیشه خوشحال باشد یا همیشه موفق باشد. مهم این است که یاد بگیریم چگونه با این احساسات کنار بیاییم و از آن‌ها به عنوان ابزاری برای رشد و پیشرفت استفاده کنیم. زندگی پر از چالش‌هاست، اما هر چالشی فرصتی برای یادگیری و رشد است. پس بیایید با امید به آینده نگاه کنیم و هرگز فراموش نکنیم که پس از هر شب تاریک، صبحی روشن در انتظار ماست. با پذیرش ناامیدی و استفاده از آن به عنوان یک فرصت، می‌توانیم به زندگی معنا ببخشیم و به سوی موفقیت‌های جدید حرکت کنیم.

گاه نمیدانم چه انشایی را بهانه کنم تا از حال آنکه روحم با اوست آگاه شوم؛ این بار که تنهایی را بهانه کردم فردا چه کنم. باز هم جمعه شد و باز هم دلم تا مژه هایم گرفته است دلم یک تب شدید میخواهد یک هوای بارانی ، یک اتاق تاریک و یک گریه طولانی. دلم خدا را میخواهد… . با دلی گرفته کنج اتاقم نشسته بودم از پنجره ناامیدی به بیرون نگاه می کردم فنجان چای را از روی میز برداشتم و دو حبه قند آغشته به آن کردم و باز توی فکر غرق شدم چه دنیای عجیبی است همه رهگذران با اندکی ناامیدی راه می رفتند و راه می رفتند. از چهره هایشان معلوم بود دلشان فریاد میزند ؛ پر از غم بود حالم دگرگون شد. بعضی ها میخندیدند ولی از چهره هایشان معلوم بود که بیصدا گریه میکنند بی صدا فریاد میزنند. خیلی سخته که خودت علت لبخند شوی و دلت در همه حالات پر از غم باشد. هوا ابری بود.دل منم ابری بود. باد می وزید درختان به حال خود نبودند. اینجا چه شهری است؟ اینجا کجاست؟ شهر ناامیدی!! چشمانم میچرخید باران اشک در چشمانم به غم می نشیند و کم کم اولین قطره اشکم مانند رودی از کوه جاری میشود! گونه هایم را لمس میکند و به گوشه ای می غلطد آن چیزی که روبرویم بود باور نکردنی بود. کودکان بازی می کردند، خوشحال بودند ، میخندیدند.دنیای بچه ها بهترین دنیای کودکانه است. دنیایی بی غم، دنیایی بدون ناراحتی… هر چقدر هم بخواهند ناراحت باشند بازهم خوشحالی دارند. زندگی در این شهر غیر ممکن است شهری که مردم هایش با اندکی ناراحتی و ناامیدی روزشان را سپری میکنند شب ها، روزها حتی ماه ها و سال ها می گذرد اما آنها غرق ناامیدی و ناراحتی هستند و بااینکه غم دارند ولی بازهم روبروی انسان های اطرافشان تظاهر به خوشحالی میکنند و لبخند میزنند. دوست داشتم چند روزی نباشم تا شاید کسی نبودنم را حس کند؛ یا اصلا کسی دل تنگم بشود، ساده بودم نمیدانستم مردمان این شهر زود انسان هارا فراموش میکنند همین که میروی جایت را دیگران در دلشان پر میکنند و تو حتی مالک جای قبلی خودتم در قلبش نیستی. میدانی خوشی های بزرگ زیاد مهم نیست مهم اینه که آدم بتونه با چیزهای کوچک خیلی خوش باشد. باید برای زمان حال زندگی کنیم و افسوس گذشته را نخوریم.