سلولهایی مانند یاختههای عصبی (نورونها) و یاختههای گیرنده، نقش مهمی در تولید و انتقال پیامهای عصبی دارند. یکی از ویژگیهای اصلی این سلولها، وجود اختلاف غلظت یونها (مانند سدیم و پتاسیم) در دو طرف غشای سلولی است. این اختلاف غلظت مسئول ایجاد پتانسیلهای عمل و تحریک سلولهای عصبی است.
در سلولهای عصبی، در حالت استراحت، غلظت یون پتاسیم (K+) در داخل سلول بیشتر از خارج آن است، در حالی که غلظت یون سدیم (Na+) در خارج بیشتر از داخل است. این اختلاف غلظت به دلیل فعالیت پمپهای یونی و نفوذپذیری غشای سلولی است.
اما در مورد یاختههای پشتیبان (لگورهای یا گلیال)، آنها عمدتاً نقش حمایتی و تغذیهای دارند و وقتی که این سلولها در فعالیت خاص یا انتقال پیام عصبی نقش نداشته باشند، معمولاً پتانسیلهای عمل تولید نمیکنند. با این حال، آنها همچنان شامل یونها هستند، اما فعالیت آنها به شدت به یاختههای عصبی وابسته است.
بنابراین پاسخ سوال شما این است که در دو طرف غشای هر نوع سلولی ممکن است یونها وجود داشته باشند، اما نوع و میزان آنها بسته به نوع سلول و نقش آنها در تولید یا انتقال پیام عصبی متفاوت است.
به همین دلیل میتوان گفت که فقط سلولهایی که در تولید پیام عصبی مستقیم نقش دارند، مانند عصبی و گیرنده، الگوی خاصی از توزیع یون را دارند که به تولید پتانسیلهای عمل منجر میشود. اما سلولهای پشتیبان نیز دارای یونها هستند، اگرچه کارکرد آنها متفاوت است.
