دنیا شده سایه‌ای سرد و تار، پر از بغض و گریه، پر از انتظار، قلب‌ها شکست خورده، پر از زخم‌زار، می‌رقصه رنج‌ها توی این دیار. آسمون بی‌رحم، خاک پر از آه، همه جا پر از درد، غم و وفا کلاه، دل‌ها تنگ شده، پر از نگاه، که به جا نور، می‌بینن سیاه. دوستی شده تظاهر و نیرنگ، محبت تو دل‌ها مرده از جنگ، فقط صدای غم تو هر سنگ، می‌پیچه مثل ناله‌ی بی‌انگ. دنیا اینجوری، پر از غم و درد، هیچ‌کس نمی‌شنوه، فقط حرف سرد، شاید یه روزی بشه از این رد، ولی هنوز دنیامون پر از زرد.