سایهی آدم، غیر طنز :
سایه، همواره همراه انسان است، گاه کشیده و بلند، گاه کوتاه و محو. با طلوع خورشید زاده میشود و با غروبش در تاریکی گم میشود. هیچگاه از صاحبش جدا نمیشود، اما همیشه پشت سر او حرکت میکند، گویی که سرنوشتش در پیروی است.
سایه نشان میدهد که انسان وجود دارد، که نور بر او میتابد، و این روشنایی است که حضورش را معنا میبخشد. اما شاید مهمترین نکته این باشد که هر کس، هر چقدر هم که تنها باشد، همیشه سایهای دارد که بیصدا، اما وفادار، همراهش میماند.
سایهی آدم، طنز :
سایه تنها موجودی است که نه خرج دارد، نه ناز، نه گلایه! همیشه دنبالت میآید، بدون اینکه بلیط بخواهد یا اعتراض کند. هر جا بروی، هست—البته تا وقتی که چراغ خاموش نشود، وگرنه مثل یک دوست ناپایدار، یکهو غیبش میزند!
گاهی کشیده میشود و لاغر، انگار رژیم گرفته، گاهی هم چاق و پهن، انگار مهمانی رفته! اما هر طور که باشد، دست از تعقیبت برنمیدارد. خلاصه، اگر روزی حس کردی هیچکس کنارت نیست، نگران نباش—سایهات هست، فقط امیدوار باش که برق نرود!