پیوند زدن دو میوه برای تولید میوه جدید، یکی از روشهای تقویت و بهبود انواع گیاهی در کشاورزی است، اما به طور خاص این عمل به عنوان یک کاربرد زیست فناوری شناخته نمیشود.
زیست فناوری به استفاده از فرآیندها و تکنیکهای بیولوژیکی برای ایجاد محصولات جدید یا بهبود خواص موجود اشاره دارد. این شامل مهندسی ژنتیک، کشت سلولی، و سایر روشهای علمی است که میتواند به اصلاح و بهبود ویژگیهای گیاهان بپردازد.
پیوند زدن، که معمولاً شامل اتصال دو قسمت از محصولات مختلف (مانند شاخهای از یک گیاه به ریشهای از گیاه دیگر) است، بیشتر یک تکنیک کشاورزی سنتی به شمار میرود و اگرچه میتواند نتایج خوبی داشته باشد، اما به خودی خود به عنوان یک روش زیست فناوری طبقهبندی نمیشود.
بنابراین، میتوان گفت که پیوند زدن میوهها یک عمل مفید در کشاورزی است، اما به عنوان کاربرد زیست فناوری در معنی خاص آن، جا نمیگیرد.