تاج یادت نره
تاج یادت نره
شب، این نعمت بزرگی که هیچکس قدرش را نمیداند. وقتی خاموشی فرا میرسد آرامش درون به اوج رسیده و میتوان به عظمت بزرگی آسمان پی برد. آسمانی که در روز زیر سلطه آفتاب درخشان است و حرفی برای گفتن ندارد.
بدنه: تابستان بود و طبق روال هر شب رختخوابم را در حیات پهن کردم. سرم روی بالش و چشمانم به آسمان بود. آسمان صافی که گویی به هزاران لامپ چراغانی شده بود. آن شب تازه به عظمت پروردگار پی بردم. خدایی که هر لحظه در کنار ماست و ما از وجود آن بیخبریم. کافی دقیقهای ما را به خودمان واگذارد. عجیب درخشان و بی نظیر بودند. با دستم هر ستارهای رو به ستاره دیگر وصل میکردم و تصویری جذاب برای خودم ترسیم میکردم. در مورد مسیریابی از طریق ستارگان مطالبی را خوانده بودم، ولی تا به حال اینگونه غرق در آسمان شب نشده بوده بود. انگار تازه امشب دری از درهای دنیا به رویم باز شده بود. تصمیم گرفتم از فردا مطالعه بیشتری در مورد آسمان شب و ستارگان داشته باشم. این همه شگفتی برایم وصف ناپذیر بود. دلم میخواست همین الان بال در میآوردم و تا بی نهایت پرواز میکردم. روی هر ستاره مینشستم و به دیگری چشمک میزدم. مادرم همیشه این آیه را برایم میخواند، ولی تا به حال به مفهوم آن دقت نکرده بودم. فتبارک الله احسن الخالقین
به هر جای هستی که نگاه کنی میتوانی به وجود خالق هستی پی ببری. خالقی که بی هدف ما را خلق نکرده است.
