عفاف به حالتی درونی در انسان گفته میشود که به او کمک میکند تا خود را در برابر تندرویها (افراط) و کندرویها در رفتارها و خواسته هایش کنترل کند تا در مسیر اعتدال و میانه روی گام بردارد.
+
عفاف حالتی درونی و فضیلتی نفسانی است که به معنای «خویشتنداری» و «خودداری» از محرمات، بهویژه شهوات حرام، است [1، 2]. این صفت به معنای «پاکدامنی» و «مدیریت شهوت» است و در فقه اسلامی به معنای «احتراز از محرمات» و بازداشتن قوای شهوانی از کارهای شایسته نیست [1، 2، 4]. عفاف یک فضیلت درونی است که رفتار ظاهری فرد را تحت تأثیر قرار میدهد و در سطوح مختلفی بروز مییابد.
