جواب معرکه
روزی و روزگاری در زمان های قدیم مارگیری زندگی می کرد. مارگیر به کوه و دشت و صحرا می رفت، مار می گرفت و آنها را به طبیبان می فروخت تا از زهر مار ها دارو بسازند. گاهی اوقات مار گیر با مار هایی که می گرفت در روستا ها و شهر ها می گشت،بساط خویش را می گسترد و برای مردم نمایش می داد. مردم هم پس از تمام شدن نمایش سکه ای به مارگیر می دادند و او بااین سکه ها روزگار می گذرانید.
روزی از روزهای زمستان پر برف مارگیر به سوی کوهستان راه افتاد تا مار بگیرد. در دل کوهستان پر برف راه می رفت، ناگهان اژدهای مرده ای را که جثه ای عظیم داشت ، دید . نخست خیلی ترسید و گمان کرد اژدها خواب است اما وقتی دقت کرد فهمید جان در بدن ندارد. هیمین طور که اژ دهای مرده را نگاه می کرد ،با خود اندیشید و گفت این اژدها جان می دهد برای نمایش در برابر مردم. آن را در میان مردم می برم و می گویم آن را با همین دست های خودم کشته ام . آن وقت با دیده احترام به من خواهند نگریست و می گویند عجب مارگیر شجاعی . اگر دیو هم در برابرش سبز شود ذره ای نمی هراسدآری مارگیر دلش را خوش کرد به کار بزرگتری که انجام نداده بود . نفس نفس زنان اژدهای بزرگ را در کوچه های شهر به دنبال خود می کشید و فریاد بر می آور د که :اژ دهایی را که در شکار کردنش خون جگر ها خورده ام برای نمایش آورده ام . افسوس که مار گیر به سوی مرگ می شتافت و خبر نداشت که اژدها در زیر برف و سرما منجمد شده بود و وقتی خورشید سوزان بر او نور بیفشاند زنده خواهد شد . مرد مارگیر، در کنار شط که جای وسیعی برای اجتماع مردم بود بساطش راگستراند.،غلغله ای در شهر افتاد، مردم دور مارگیر جمع می شدند . اما مارگیر روی اژدها را با پلاس و پرده پوشانده بود و منتظر بود مردم بیشتر ی جمع شوند تا پول بیشتر ی جمع کند . هنوز نمایش خود را شروع نکرده بود که ناگهان متوجه شد پلاس ها و پرده ها تکان می خورند . خوب که دقت کرد متوجه شد که اژ دها می جنبد . مردم نیز کم کم متوجه زنده شدن اژدها شدند و از هیبت اژدها پا به فرار گذاشتند و در همین فرار کردن هاعده ی زیادی از مردم کشته شدند . از آنجا که مارگیر قبلا ادعا کرده بود اژدها را کشته است نمی توانست عقب نشینی کند به همین دلیل به سوی اژدها رفت تا او را بکشد اما اژدها آن مارگیر فریب خورده را همچون لقمه ای خورد .
