انسانها در زندگی اشتباهاتی را میکنند که برخی از آنها کوچک و برخی بزرگ اند. در صورت خواستار بخشایش؛ خداوند رحمان از برخی از آنها می گذرد و راه جبران را برای ما باز می گذارد. اما هنگامی که اشتباه و گناه بزرگی را نه در حق خدا بلکه در حق بنده او مرتکب شویم دیگر از پس جبران آن برنمی آییم. هنگامی که فردی عمدا یا حتی سهوا خطای کسی را افشا میکند و آبروی آن شخص را می ریزد؛ دیگر نمی تواند آبروی او را باز گرداند و همچنین گناهی را که در حق او مرتکب شده تنها با طلب بخشش جبران کند و اینگونه است که میگویند' آب ریخته، جمع شدنی نیست'