تحقیق در مورد تجارت برده تاج میدم

تجارت برده در اقیانوس اطلس، تجارت برده بین اقیانوس اطلس، یا تجارت برده اروپایی-آمریکایی شامل حمل و نقل توسط تاجران برده از مردمان مختلف آفریقایی برده شده، عمدتاً به قاره آمریکا بود. تجارت برده به‌طور منظم از مسیر تجاری مثلثی و گذرگاه میانی آن استفاده می‌کرد و از قرن ۱۶ تا ۱۹ وجود داشت. اکثریت قریب به اتفاق کسانی که در تجارت برده ماوراء اقیانوس اطلس به بردگی گرفته شده و منتقل شدند، افرادی از آفریقای مرکزی و غربی بودند که توسط سایر آفریقای غربی به تاجران برده اروپای غربی فروخته شده بودند، در حالی که دیگران اسیر شده بودند. مستقیماً توسط تاجران برده در حملات ساحلی؛ اروپایی‌ها بردگان را در قلعه‌های سواحل آفریقا جمع‌آوری و زندانی کردند و سپس آنها را به قاره آمریکا آوردند. به جز پرتغالی‌ها، تاجران برده اروپایی عموماً در این حملات شرکت نمی‌کردند، زیرا امید به زندگی برای اروپایی‌ها در جنوب صحرای آفریقا در طول دوره تجارت برده کمتر از یک سال بود (که قبل از در دسترس بودن گسترده کینین به عنوان یک درمان بود. برای مالاریا). اقتصادهای استعماری اقیانوس اطلس جنوبی و کارائیب به ویژه برای تولید نیشکر و سایر کالاها به نیروی کار وابسته بودند. این امر توسط آن دسته از کشورهای اروپای غربی که در اواخر قرن هفدهم و هجدهم برای ایجاد امپراتوری‌های خارج از کشور با یکدیگر رقابت می‌کردند، بسیار مهم تلقی می‌شد.پرتغالی‌ها، در قرن شانزدهم، اولین کسانی بودند که بردگان را از برده‌های غرب آفریقا خریدند و آنها را به آن سوی اقیانوس اطلس منتقل کردند. در سال ۱۵۲۶، آنها اولین سفر بردگان ماوراء اقیانوس اطلس به برزیل را به پایان رساندند و دیگر اروپایی‌ها به زودی به دنبال آن رفتند. مالکان کشتی، برده‌ها را محموله‌ای می‌دانستند که باید در سریع‌ترین زمان ممکن و ارزان‌تر به قاره آمریکا منتقل شوند، برای کار در مزارع قهوه، تنباکو، کاکائو، شکر و پنبه، معادن طلا و نقره، مزارع برنج و … صنعت ساخت و ساز، برش چوب برای کشتی‌ها، به عنوان نیروی کار ماهر، و به عنوان خدمتکاران خانگی. اولین آفریقایی‌هایی که به مستعمرات انگلیسی ربوده شدند، به عنوان خدمتکاران قراردادی طبقه‌بندی می‌شدند، با وضعیت حقوقی مشابه کارگران قراردادی که از بریتانیا و ایرلند می‌آمدند. با این حال، در اواسط قرن هفدهم، برده داری به عنوان یک کاست نژادی سخت شده بود، به طوری که بردگان آفریقایی و فرزندان آینده آنها قانوناً دارایی صاحبان آنها بودند، زیرا کودکانی که از مادران برده متولد می‌شدند نیز برده بودند (partus sequitur ventrem). مردم به عنوان دارایی، کالا یا واحدهای کار در نظر گرفته می‌شدند و در بازارها با کالاها و خدمات دیگر فروخته می‌شدند. کشورهای عمده تجارت برده اقیانوس اطلس، که بر اساس حجم تجارت ترتیب داده شده بودند، پرتغالی‌ها، بریتانیایی‌ها، اسپانیایی‌ها، فرانسوی‌ها، هلندی‌ها و دانمارکی‌ها بودند. چندین پایگاه در سواحل آفریقا ایجاد کرده بودند که در آنجا از رهبران محلی آفریقا برده می‌خریدند. این بردگان توسط عاملی اداره می‌شدند که در ساحل یا نزدیک آن تأسیس شد تا حمل و نقل بردگان به دنیای جدید را تسریع بخشد. برده‌ها در کارخانه‌ای زندانی می‌شدند که منتظر ارسال بودند. برآوردهای فعلی حدود ۱۲ میلیون تا ۱۲٫۸ است میلیون آفریقایی در طول ۴۰۰ سال از اقیانوس اطلس عبور کردند. تعداد خریداری شده توسط معامله گران به‌طور قابل توجهی بیشتر بود، زیرا این پاساژ دارای نرخ مرگ و میر بالایی با تقریباً ۱٫۲–۲٫۴ بود. میلیون‌ها نفر در طول سفر و میلیون‌ها نفر دیگر