ایزوتوپ به اتمهای یک عنصر گفته میشود که دارای تعداد پروتونهای یکسان (بنابراین بار الکتریکی یکسان و ویژگیهای شیمیایی مشابه) اما تعداد نوترونهای متفاوتی هستند. این تفاوت در تعداد نوترونها موجب میشود که ایزوتوپها جرمهای اتمی متفاوتی داشته باشند.
به عنوان مثال، عنصر کربن دارای سه ایزوتوپ اصلی است:
1. **کربن-12 (C-12)**: دارای 6 پروتون و 6 نوترون است. این ایزوتوپ معمولترین ایزوتوپ کربن است که تقریباً 98.9% از کربنهای طبیعی را تشکیل میدهد.
2. **کربن-13 (C-13)**: دارای 6 پروتون و 7 نوترون است. این ایزوتوپ حدود 1.1% از کربنهای طبیعی را شامل میشود و در برخی کاربردهای تحقیقاتی و صنعتی مورد استفاده قرار میگیرد.
3. **کربن-14 (C-14)**: دارای 6 پروتون و 8 نوترون است. این ایزوتوپ به طور طبیعی در جو به وجود میآید و در برخی از روشهای تاریخگذاری باستانشناسی به کار میرود.
به طور خلاصه، ایزوتوپها به ما این امکان را میدهند که عناصر را در اشکال مختلف با ویژگیهای فیزیکی متفاوت مطالعه کنیم، در حالی که ویژگیهای شیمیایی یکسان دارند.
