در این بیت از دو داستان قرآنی مربوط به دو پیامبر اشاره شده است:
1. **"گلستان کند آتشی بر خلیل"**: اشاره به داستان حضرت ابراهیم (ع) دارد که وقتی به فرمان نمرود به آتش انداخته شد، خداوند آتش را برای او گلستان قرار داد.
2. **"گروهی بر آتش برد ز آب نیل"**: اشاره به داستان حضرت موسی (ع) دارد که با معجزه خود و به فرمان خداوند، قوم بنیاسرائیل را از دریای نیل عبور داد و سربازان فرعون غرق شدند.
مفهوم کلی بیت: قدرت خداوند در یاری رسانی به پیامبران و حفظ آنان در برابر خطرات.