تحقیق درباره فعل امر لطفا از گوگل نباشه ممنون🌺

ساختار اصلی و شناخته شده فعل امر از قرار گرفتن ب بر سر بن مضارع به ترتیب زیر به دست می‌آید: ب + بن مضارع برو، بشین، بخور، بیا و ... به سایت یوتایپ برو و تایپ ده انگشتی یاد بگیر. هلیای من! به شکوه آنچه بازیچه نیست بیندیش... بار دیگر شهری که دوستش می‌داشتم، نادر ابراهیمی نکته: حرف ب در ابتدای افعال به صورت‌های بِ، بی و بُ می‌آید. برای مثال در بیندیش شکل بی را داریم و در برو حالت بُ را و در ببر، بِ را. بسیاری از دستورنویسان کلاسیک به اتفاق برای فعل امر دو صیغه دوم شخص بیشتر قائل نیستند؛ یعنی برو و بروید که ساختار آن در دوم شخص جمع، با مضارع ساده و مضارع التزامی یکی است. فرشیدورد و خانلری در کتاب‌های خود برای فعل امر، دو صیغه سوم شخص (غائب) و اول شخص جمع (متکلم) را مطرح کرده‌اند. جواد محقق نیشابوری در مقاله‌ای با عنوان نگاهی دوباره به ساخت فعل امر فارسی، برای فعل امر، تنها دو صیغه اول شخص نیز قائل است. با مجموع این دیدگاه‌ها، می‌توان برای فعل امر چنین افعال صرفی را در نظر گرفت: بروم، برو، برود، برویم، بروید، بروند چنان که می‌بینید، این شش ساخت، جز در دوم شخص مفرد با افعال صرفی مضارع التزامی یکی است. برای تشخیص این دو فعل از هم، دو راهکار وجود دارد؛ 1- توجه به تلفظ و خوانش شدت آوایی وجه تاکیدی (امری) بیش از فشار و شدت آوایی وجه التزامی است) 2- دیگری در نظر گرفتن وجه معنا از این طریق متوجه خواهیم شد که فعل امر را نمی‌توان پرسشی مطرح کرد، مانند جمله‌هایی که به صورت فرمان مطرح می‌شوند. در این جملات فعل در وجه امری است و پرسشی نمی‌شود. علی و حسن بیایند اینجا. محسن برود آنجا. نکته: فعل‌های بودن و داشتن به شیوه معمول امر نمی‌شوند، صورت فعل امر از بودن، باش و داشتن به صورت داشته باش به کار می‌رود؛ برای مثال نمی‌توان گفت پول د‌ار یا عقل دار؛ بلکه به جای آن می‌گویند: پول داشته باش عقل داشته باش. نکته: فعل امر گاهی مجهول می‌شود. بروید و در راه دفاع از حق کشته شوید. حرف ب گاهی از ابتدای فعل امر برداشته می‌شود و به جای آن نون یا میم می‌نشیند در این حالت فعل امر تبدیل به فعل نهی (نفی) می‌شود، مثال: مکن، نرو نکته: میم در ابتدای فعل نهی شکل کهن نهی است، اگرچه همچنان در متن‌های ادبی معاصر نیز دیده می‌شود، برای مثال: مرا به بازی کوچک شکست خوردگی مکشان. بار دیگر شهری که دوستش می‌داشتم، نادر ابراهیمی حرف م در قدیم برای فعل دعا که از اقسام مضارع التزامی است، به کار می‌رفته.