در این بیت، 'تا بُود وردت دعا و درس قرآن غم مخور'، فعل 'بُود' به صورت مضارع التزامی آمده است. مضارع التزامی زمانی به کار میرود که صحبت از احتمالی، آرزویی یا حالتی است که هنوز به وقوع نپیوسته و نیاز به تحقق یا الزام دارد.
در اینجا، 'تا بُود' به معنای این است که تا زمانی که دعای تو و درس قرآن تو باشد (وجود داشته باشد)، غم مخور. این نشاندهنده یک حالت احتمالی و یا مشروط است که به حالت التزامی بیان شده است
