سرد بود.باران نرم نرمک میبارید.دستانم را از زیر چتر بیرون اوردم و انها رادراز کردم تا قطرات باران را حس کنم.با برخورد قطرات باران به دستانم احساس میکردم قلبم هم با این اب تمیز و زلال از بدی ها شسته میشود.
دلم میخواست من هم یکی از این قطرات باران بودم،هرجا که میخواستم میرفتم و به هر زمینی که خشک بود میباریدم،میخواستم دست نوازش بر سر گل های تشنه بکشم و وجودش را سیراب کنم.
ان لحظه خودم را یک قطره باران تصور کردم که با دوستانم(قطرات دیگر باران) بسیار ارام از لابلای ابرها به زمین می امدیم.با دوستانم گرم صحبت بودم که احساس کردم به زمین نزدیک شدهام.ناگهان خودمان را نزدیک گل سرخی دیدیم که در صحرایی بی اب و علف روییده بود و گلبرگ هایش از شدت تشنگی صورتی رنگ شده بودند و از هوش رفته بود.با عجله و بدون درنگ خودمان را به گل رساندیم.من روی یکی از گلبرگ هایش فرود امدم.او بلافاصله از خواب بیدار شد و رنگ و روی تازه ای به خود گرفت.مشغول صحبت با گل شدم که متوجه شدم همه بوته های خاری که در اطراف بودند با حسادت به گل نگاه میکردند.درخت ارژن پیریکه کمی ان طرف تر بود با مهربانی شروع به سخن گفتن کرد:«خدا خیرتان بدهد که جان من و این گل را نجات دادید.من پیرترین درخت در این اطراف هستم.چندین سال است که اینجا ابی به خود ندیده،حتی انسانی هم از این اطراف گذر نمیکند.بوته های خاری که در اطراف هستند را میبینید؟انها مقاوم ترین موجودات این منطقه به گرما هستند؛به خاطر همین است که بل حسادت نگاه میکنند،انها بر این عقیده اند که این منطقه متعلق به خودشان است و هیچ گیاهی حق روییدن در این سرزمین کوچک را ندارد.»سخنان درخت ارژن قلب من را به درد می اورد.
ناگهان با صدای گربه سیاهی که به زیر چتر امده بود تا از باران و خیس شدن در امان باشد به خود امدم ،گربه را بلند کردم و به سرپناهی امن بردم تا خیس نشود.
در راه خانه به این فکر میکردم که ان گلی که در صحرا روییده بود رویایی اب را داشت اما ان گربه سیاه از این نعمت فراری بود ؛البته میدانستم که بی تقصیر است اما این هم یکی از شگفتی های افرینش است.
