سلام یک انشا واسه درس سوم میخواستم از نت نباشه ممنون (معرکه میزنم)

یادم هست در کودکی، اولین باری که ضرب المثل «فلانی جون به عزرائیل نمی ده» را شنیدم، از مادرم پرسیدم که این حرف یعنی چه مادرم گفت: «یعنی فلانی انقدر آدم خسیس و جون دوستیه که حاضر نیست بمیره و جونش رو به حضرت عزرائیل بده.» با همان بچگی ام گفتم: «این که بد نیست؛ منم بزرگ شم جونمو به عزرائیل نمیدم.» مادرم گفت: «خدا نکنه بچه جون! وای بلا به دور» همسایه ما. آقا ناصر، به خساست شهرت دارد. آقا ناصر میانسال است و ۵۰ سال را رد کرده است. موهای کم پشتی دارد و چشمانی روشن، بیشتر مواقع اخم کرده و کمتر اتفاق می افتد که لبخند بزند. همیشه یک کت زغالی رنگ پریده به تن دارد و همه جا با آن دیده می شود. آقا ناصر متأهل است و دو پسر ۱۰ و ۱۶ ساله دارد، آنها هم مثل پدرشان کم می خندند و کمتر با بچه های محل بُر می خورند. پسر بزرگ ترش تابستان ها کار می کند. هر کاری بشود، فرق ندارد؛ مهم این است که دستش جلوی پدرش دراز نباشد. خانواده آقا ناصر از هفت روز هفته، هشت روز کدو و بادمجان می خورند! آخر آقا ناصر اعتقادی به گوشت ندارد و می گوید: «گوشت ضرر داره، آدم نقرس می گیره.» آقا ناصر هر وقت هم من را می بیند، بادی در گلو می اندازد و با صدایی نخراشیده می گوید: «پسر، پول را بدان! پولی که با زحمت به دست می آید، نباید به سادگی خرج شود.» و محکم پشت کمرم می زند. خلاصه که آقا ناصر، آدم ناخن خشکی است و جان به عزرائیل نمی دهد! پدرم می گوید در یک مقاله خوانده که منشا خسَت افراد در مغز است. اگر به این پرسش، پاسخ داده شود که چرا برخی افراد خسیس یا ولخرج هستند، می توان به راهکارهای عملی برای رهایی از آن رسید. امیدوارم هر چه زودتر بتوانند ریشه این خصلت ناپسند را بیابند تا آقا ناصر و امثال آقا ناصر درمان شوند و دیگر مورد قضاوت قرار نگیرند.