در حکومت صفوی، مراتب قدرت به صورت زیر سازماندهی شده بود:
1. شاه
- وظیفه: بالاترین مقام سیاسی و مذهبی، مسئولیت تصمیمگیریهای کلان، رهبری نظامی و دیپلماتیک، و حفظ وحدت و امنیت کشور را بر عهده داشت.
2. وزیر (صدراعظم)
- وظیفه: مشاور اصلی شاه در امور حکومتی، مدیریت امور روزمره دولت، و اجرای سیاستهای شاه.
3. میران و سرداران:
- وظیفه: فرماندهی نظامی و اداره نواحی مختلف کشور، جمعآوری مالیات و حفظ امنیت در مناطق تحت فرمان.
4. علمای دین (مراجع و فقها)
- وظیفه: مشاوره مذهبی به شاه و دولت، تفسیر و اجرای احکام شرعی، و نظارت بر رفتار اجتماعی و دینی مردم.
5. والیها (استانداران)
- وظیفه: اداره استانها، جمعآوری مالیات، و حفظ نظم و امنیت در مناطق خود.
6. مقامات محلی و قاضیها
- وظیفه: اداره امور محلی، رسیدگی به دعاوی و اختلافات، و اجرای قوانین در سطح محلی.
این ساختار قدرت به حکومت صفوی کمک کرد تا به مدت طولانیتری در ایران پایدار بماند و به توسعه فرهنگی و مذهبی بپردازد.