جواب معرکه
درس ۱۵
مقدمه: اینجا ایران است، سرزمین مادریم. سرزمینی که در آن به دنیا آمده ام و سرزمینی که در آن رشد کرده ام و می دانم سرزمینی خواهد بود که در آن می میرم.
تنه انشاء: ایران من زادگاه من است، زادگاهی که نقشه اش شکل گربه است اما در نظر من همچون شیری است که آماده ی غرش است. ایران من نتیجه ی تلاش خیلی از انسان هایی است که در راه آبادانی آن جان داده اند تا سرپا بماند و سربلند باشد.
ایران من فرهنگی به قدمت هزاران سال دارد. آنقدر مردمانش شریف و مهربان هستند که قومیت های مختلف در کنار یکدیگر و با همدیگر با صلح و آرامش زندگی می کنند،
کرد و لر، ترک و تالش و ارمنی، بختیاری و فارس و مازنی، عرب و بلوچ و گیلکی و خیلی دیگر اقوام با زبان ها و گویش های شیرین خود و با مذهب های مختلف مثل شیعه و سنی، مسیحی، یهودی و زرتشتی پابه پای یکدیگر قدم برمی دارند و در خوشی و خوشحالی و یا در جنگ همچون کوهی استوار ایستاده اند و مانع از ورود و نفوذ دشمن می شوند تا مبادا دشمن دست درازی کند و حتی یک وجب از خاک میهنم را تصاحب شود.
اما از همه ی این ها که گذشت کنیم همه ی این اقلیم ها فرهنگ ایرانی را می سازند و براساس همین فرهنگ بین نقطه به نقطه ی ایران پیوند نامرئی اما سفت و محکمی وجود دارد و کل جغرافیای ایران را به هم متصل ساخته است. بله این ایران من است.
نام کامل او ابوالقاسم حسن منصور بن محمد بن اسحاق شرفشاه بوده است که در روستای باژ از توابع بلوک طابران طوس که در دوران سلطنت سامانیان بوده متولد شده است. او در خانواده ای 6 نفره متولد شد و 3 خواهر تنی داشت.
فردوسی مقدمات کمال و تجثبیل را نزد پدرش و در مکتب خانه های باژ و طوس فرا گرفت و برای ادامه تحصیلاتش به مدرسه ای در طوس رفت. او در سال 370 شروع به نظم در آوردن شاهنامه کرد. در اوایل شروعش دارایی و ثروت قابل توجهی داشت و این باعث شد برخی از بزرگان خراسان به او در این کار یاری کنند.
ولی به مرور زمان وقتی فردوسی بیشتر شاهنامه را سروده بود، دچار فقط و تنگدستی شد. چرا که به دلیل ثروت زیادش در دوران نوجوانی و جوانی اش فقط وقت خود را صرف مطالعه تاریخ و به دست آوردن علم کرده بود.فردوسی در سخن گفتن لطیف و پرشور است و این را می توانید از طبع لطیف و روحیه وطن دوستی فردوسی در منظوم شاهنامه به خوبی ببینید. حکیم توس به ایران زمین و افسانه قهرمانان آن عشق می ورزید.
در شعرهای او از هجو، دروغ و تملق خبری نیست. ابوالقاسم فردوسی شاعر اخلاق گرا و فضیلت دوست در ادبیات حماسی ایران است. شاهنامه را نیز می توان اثر حماسی منحصربه فرد در ابیات ایران نامید.ابولقاسم فردوسی طوسی در سال 329 هجری قمری در خراسان چشم به جهان گشود. او شاعر حماسه سرای ایرانی است که تنها و مهم ترین اثر او شاهنامه است. شاهنامه ای که او را به بزرگترین سراینده پارسی گوی ایران تبدیل کرده و باعث شهرت جهانی او شده است. فردوسی را حکیم سخن و حکیم طوس می نامند.آثار حکیم فردوسی
شاهنامه مهم ترین اثر فردوسی و یکی از بزرگ ترین آثار ادبیات کهن فارسی می باشد. نخستین کتاب نثر فارسی که به عنوان یک اثر مستقل عرضه شد، شاهنامه ای منثور بود.
شاهنامه او که مهم ترین اثر فردوسی است، نزدیک به پنجاه هزار بیت دارد که مجموعه ای از داستان ها و افسانه های پهلوانان و پادشاهان قدیم ایران است.
فردوسی شاهنامه را در مدت 30 سال نوشت که نشان از اراده او در این زمینه است.
فردوسی در نهایت در سال 416 هجری قمری از دنیا رفت. از دفن فردوسی در قبرستان توس ممانعت شد؛ زیرا در آن زمان دفن مسلمانان شیعه را در این قبرستان ممنوع کرده بودند. سرانجام فردوسی را در حیاط خانه خودش دفن کردند و یکی از حاکمان محلی غزنویان، بنایی در محل مقبره فردوسی ساخت.در طول زمان این آرامگاه رو به ویرانی می رفت، تا زمان حکومت پهلوی که در طی سالهای 1307 تا 1313، به دستور رضا شاه پهلوی و توسط انجمن میراث فرهنگی، بنای آرامگاه فردوسی را کامل بازسازی کردند.
در سال 1313 و همزمان با آیین هزاره فردوسی از بنای جدید آرامگاه فردوسی رونمایی شد. در سال 1348، هوشنگ سیحون، معمار برجسته ایرانی، طراحی آرامگاه را تکمیل کرد و شکل امروزی بنای آرامگاه فردوسی، نتیجه طراحی استاد هوشنگ سیحون است.
نتیجه گیری: فرقی نمی کند زبانت چیست و یا مذهبت چیست؟ مهم این است نام ایرانی روی پیشانی ات حکاکی شده و جغرافیایی را تشکیل داده ایم همچون شیر آماده به غرش که همه ی مردمانش همچون ریسمانی دل هایشان به همدیگر متصل شده است.
