جواب معرکه
خواجوی کرمانی در کرمان در اواخر قرن هفتم هجری دیده به جهان گشود. تاریخ تولد وی را به اختلاف بین ۶۶۹–۶۸۹ هجری قمری به ثبت رسانده اند. خواجوی کرمانی به نخل بند شاعران نیز معروف و مشهور است ، وی علاوه بر این که به کسب دانش های معمول روزگار در دوران جوانی مشغول بود به مسافرت نیز می رفت و به اماکنی همچون اصفهان، شام، آذربایجان، ری، عراق و مصر سفر کرده است و مدت زمان اندکی بعد از بازگشت از این سفرهای طولانی را در سیرجان و شیراز سپری کرد. خواجوی کرمانی به لقب هایی معروف بوده که از آن ها می توان به خلاق المعانی و ملک الفضلا اشاره کرد.
خواجوی کرمانی,آرامگاه خواجوی کرمانی,ارامگاه خواجوی کرمانیخواجوی کرمانی یکی از شاعران قرن هشتم هجری است
مجیرالدین ابوعلى سعید، نام پسر خواجو بوده است که خواجو در منظومهٔ کمال نامه در سال ۷۴۴ از او نام برده است. وى بسیاری از بزرگان و معروفان عهد خود را غیر از پیران گذشته( شیخ ابواسحق کازرونى م ۴۲۶ و سیف الدین باخرزى م ۶۵۸) مدح و ستایش کرده است که این افراد نظیر امین الدین بلیانى و شیخ علاءالدولهٔ سمنانى و پادشاهانی مانند سلطان ابوسعید بهادر( م ۷۳۶)، شیخ حسن ایلکانى( م ۷۵۷)، اَرپاگاون( م ۷۲۶)، خواجه تاج الدین احمدبن على عراقى وزیر امیر مبارزالدین، جلا ل الدین شاه مسعود اینجو( م ۷۳۶)، خواجه بهاءالدین محمود یزدى و خواجه شمس الدین محمد صاین می باشند. خواجوی کرمانی در میان مشهوران ذکر شده، ارادت بسیاری به افرادی همچون شیخ الاسلام امین الدین بلیانى و شیخ علاءالدولهٔ سمنانى داشت و ظاهراً در خانقاه شیخ علاءالدوله بمدت چند وقت زندگی کرد و دیوان او با سعی و تلاش جمع آوری کرد و از گروه مرشدیه بود، به همین خاطر از پیروان شیخ امین الدین بلیانى محسوب میشد و علاقه خاصی به این شاعر عارف داشت.
سبک و روش خواجوی کرمانی
خواجوی کرمانی از بیشتر دانش هاى عصرش، طبق روش ادیبان زمان برخوردار بود و در علوم دیگری همچون نجوم و هیئت، تبحر داشت. قدرت سخنورى خواجوی کرمانی را می توان از ارزش سخن او در قصیده و غزل و انواع شعر نشان داد. با این وجود از استادان پیشین پیروی میکرد، به گونه ای که در مثنوى، پیرو شیوهٔ نظامى و مثنوى گویان قرن هفتم و در قصیده، پیرو فرادی همچون خاقانى و سنائى و ظهیر و در غزل، پیرو سعدى بوده است و از این بابت از آن گروه شاعرانی محسوب میشود که غزل هایشان در دوره ی حافظ و سعدى قرار داشته یعنى مضمون هاى عاشقانه را بهمراه مضمون هاى اندرزى و عرفانى و حکمى دارد. وى از قافیه ها و ردیف هاى بسیار دشواری در غزل استفاده کرده و با این حال، سخنش در آن ها روان و دل پذیر است و برخى از منتقدان سخن، همین خصوصیت روانى و دلپذیرى او را جوینده غزل هاى سعدى و حتى دزد آن ها نامیده اند. محتوای قصیده هاى خواجوی کرمانی شامل زهد و وعظ، توحید و نعت، مدح بزرگان دین و همچنین شامل مطلب هاى انتقادى و مطایبه می باشد.
رویداد های مهم زندگی خواجوی کرمانی
خواجوی کرمانی در ضمن این سیر وسیاحت ها، علاءالدوله سمنانی را دیدار کرد و حلقه ی ارادت او را به گوش کرد. مدتی هم برای کسب کمال بیشتر در شیراز، علماء و فضلای آن دیار را دید و بعد در کازرون به خدمت شخصی مانند امین الدین محمد کازرونی رفت و از انفاس روح افزای او برخوردار شد. خواجوی کرمانی وقتی که می خواست به مسافرت برود به نام سلطان ابو سعید، نظم مثنوی هما و همایون سرایید و پس از پایان این منظومه و مسافرتش آرزو داشت که آنرا به پادشاه ابو سعید تقدیم کند.
