افرینگار بزرگ، خداوند، با محبت و مهربانی بیکران خود، دنیا را نموداری از عشق و رحمت خود ساخت. او به هنر خلق و آفریدن، عناصری را به وجود آورد که هر یک نشانهای از قدرت و حکمت اوست. از نور گرم و درخشان آفتاب تا آسمان پرستارههای درخشان، همه یادآورانی از کرم و لطف او هستند.
خداوند با مهربانی و محبتش، انسان را به تصویر خود آفرید و در آغوش بزرگ خود قرار داد. او با عطای بیقیاس خود، به بشریت لطف فراوان بخشید و از همان لحظهای که آدم از وحل به آفریدگار متعلق شد، رحمتهایش بر او فرو ریخت.
با نگاهی استثنایی، همهٔ آفرینشها را مهربانی و محبت خداوند میبینیم. از گلها و میوههای متنوع تا جاندارانی که زیر نظر و حفظ او خلق شدند، همه بر توجه و غنای خلق و خو به وجود آمدهاند. روز و شب، موج و باد، نشانههایی از پندار و حکمت بیکران او هستند.
با افریدن این همه زیستبومها و موجودات، خداوند به ما امید میدهد و میآموزد که چگونه با مهربانی و محبت در دنیایی متنوع ارتباط برقرار کنیم. او به ما میآموزد که مهربانی و محبت هر چه بیشتر، به همدیگر نشان دهیم و در برابر خلقت خداوند احترام و توجه نشان بدهیم. دستاورد بزرگی از خداوند است که او ما را به عزت انسانیت میرساند و نیکوکاری و مهربانی را به ما الهام میدهد.
