مصدر چیست و چگونه به دست می آید؟

مصدر یا بن واژه، واژه ای است که تنها مفهوم اصلی فعا را می‌رساند، در حالی که فعل علاوه بر مفهوم رسانی، بر زمان، شخص و شمار آن نیز دلالت می‌کند. در مصدر زمان و شخص و شمار، معلوم نیست و به همین دلیل مصدر یکی از اقسام اسم به‌شمار می‌آید. بسیاری از فعل‌ها در زبان فارسی دارای دو مصدر هستند. یکی ماضی و دیگری مضارع مثل: رُستن و روییدن، جستن و جهیدن و…. بعضی از فعل‌ها نیز سه یا بیشتر مصدر دارند مانند: خوابیدن- رفتن - خفتن - خفتیدن - خسبیدن - خفسیدن- این‌ها مصدر هستند (که البته به خاطر تحول واجی در زمان‌های گذشته این اتفاق افتاده‌است مثلاً کلمه «خواب» از تحول واجی کلمهٔ «خفتن» به وجود آمده‌است). در زبان‌های اصلی  ظاهراً مصدر وجود نداشته‌است. اصولاً همهٔ زبان‌ها صیغهٔ خاصی را برای بیان معنی مصدر دارا نیستند و آنجاها که این صیغه وجود دارد صورت و ساختمان کلمه، حتی در زبان‌های نزدیک و همسایه با هم مطابقت نمی‌کند. این صیغه در هریک از زبان‌های هندواروپایی به‌طور مستقل ساخته و پرداخته