استعاره و مجاز از مهمترین ابزارهای زبان فارسی هستند که شعر فارسی بدون آنها غیرقابل تصور است. استعاره زیباترین و دقیقترین توصیفی است که می توانیم از یک چیز بدهیم. در استعاره بین کلمه اصلی و کلمه استعاره ای رابطه تشابه وجود دارد مثلا: 'چهره ی گل'. در اینجا چهره و گل به خاطر زیبایی مشترک هستند و این تشابه موجب شده است که به جای گفتن 'چهره ی زیبا'، بگوییم 'چهره ی گل'. اما مجاز عبارتست از بیان چیزی با استفاده از چیز دیگری، مانند عبارت 'دویدن زمان'. در واقع 'زمان' نمی تواند بدود اما در این عبارت به زمان جنبشی تشبیه شده است.