در كدام بيت، «واژهآرايي» مشهود است؟ 1 (جانها به باد داد كه دايم شكسته باد / آن گيسويي كه بر سر سرو روان توست 2 (آنم كه بانگ من چو به گوش سخن رسد / اندر تن فصاحت گردد روان، روان 3 (مگر مينبيني كه دد را و دام / نينداخت جز حرص خوردن به دام 4 (خيره چه سر اندازم بر خاك سر كويت / گر بوسه زنم پايت، سر برنكني دانم کسی جواب سوال رو میدونه