جواب ص 21 نگارش از گوگل نباشه

تاج بده اذان، ندا و دعوتی است که قلب‌ها را به سمت عبادت و نزدیکی به خداوند می‌کشاند. صدای دلنواز مؤذن در آسمان بلند می‌شود و با طنین خود، آرامش و سکوت را در فضای شهرها پخش می‌کند. این آواز زیبا، نمادی از ایمان و اعتقاد به یکتایی خداوند است. هر بار که صدای اذان به گوش می‌رسد، احساس خاصی در دل انسان‌ها ایجاد می‌شود. برخی از ما ممکن است در میان جمعیت شلوغ شهر باشیم، اما وقتی اذان به گوش می‌رسد، انگار همه چیز متوقف می‌شود. صدای مؤذن به ما یادآوری می‌کند که وقت نماز فرارسیده است؛ وقت آن است که کمی از دنیا فاصله بگیریم و به درون خود برویم. اذان فقط یک اعلام زمان برای نماز نیست، بلکه پیامی است از محبت، صلح و آرامش. این صدا، ما را به یاد نعمت‌های خداوند می‌اندازد و به ما یادآوری می‌کند که زندگی پر از چالش‌ها و مشکلات است، اما با یاد خداوند می‌توانیم بر آن‌ها غلبه کنیم. علاوه بر این، اذان باعث ایجاد حس همبستگی در جامعه می‌شود. هنگامی که مردم در مساجد جمع می‌شوند و در کنار هم نماز می‌خوانند، احساس اتحاد و دوستی بیشتری پیدا می‌کنند. این لحظات، فرصت خوبی است تا با دیگران ارتباط برقرار کنیم و در کنار هم به دعا و نیایش بپردازیم. صدای اذان به ویژه در صبحگاه، تازگی و امید را به همراه دارد. آغاز روز با اذان، مثل یک شروع دوباره است؛ فرصتی برای تفکر درباره‌ی اهداف و برنامه‌های روزمره و درخواست کمک از خداوند برای موفقیت در این مسیر. در نهایت، اذان نه تنها یک فراخوان به نماز است، بلکه یادآور ارزش‌های معنوی و روحانی زندگی ماست. این ندا ما را به یاد می‌آورد که همیشه باید در هر لحظه از زندگی‌مان به خداوند نزدیک شویم و از او یاری بخواهیم. به همین دلیل است که اذان برای من، و برای تمام مسلمانان، یک نعمت بزرگ به شمار می‌آید.

انشا درباره آدم فضایی آدم فضایی که من میشناسم نه ان ابر قهرمان های فیلم های تخیلی شما است و نه یک ربات با تجهیزات به روزی است که در کتاب ها نوشته اند . آدم فضایی که من سراغ دارم یک فرد سرد است و با هیچ انسانی گرم نمیگیرد آدم فضایی که من میشناسم بیشتر از 400 سال عمر کرده است و شغل های مختلفی را داشته است. او یک استاد دانشگاه است ،مانند انسان ها زندگی می کند . از قدرت هایش استفاده نمیکند و ماسکی بر چهره نمیزند او هم تمام احساسات را دارد ،گریه میکند، عاشق می شود ،میخندد، بیمار می شود ،دلتنگ و نگران می شود … آدم فضایی من دیگر زمین خود را خانه خود می داند ،انسان را هم یک فرد ی می داند که فقط درخواست کمک دارد ،زندگی اش را بیهوده میگذراند. آدم فضایی من مرگ انسان های خوب و بیگناه را با چشمان خود دیده است، عشقش را از دست داده است، او مرگ کودکان زیر 5 سال را دیده است، دیگر برایش همه چیز زمین عادی شده است،مرگ و خونریزی و جنگ و کشت و کشتار… دیگر وحشی بودن و طمع داشتن انسان ها برایش مانند پیام های بازرگانی حوصله بر شده است . او هر روز میبیند که یک کتاب یا یک فیلم درباره ی قدرت های آدم فضایی ها از زیر دست انسان ها ساخته می شود، و هر روز میبیند در مدارس انشائی با موضوع آدم فضایی به دست دانش اموزان مینویسند و همه ی اینها هم به یک موضوع اشاره میکند یک آدم فضایی که جهان را نجات میدهد . در این حال که ان آدم فضایی به نادانی مردم پوزخند تلخی میزند و هرچه از ماندنش در زمین میگذرد میفهمد ک دیگر زمین جای زندگی نیست. تاجمون نشه؟