نثر مُسجع یکی از انواع نثر ادبی است که در آن جملات به صورت موزون و آهنگین نوشته میشوند. در نثر مسجع، تکرار واژهها و جملات در انتهای عبارات وجود دارد و این ویژگی باعث میشود که متن زیبایی و لحن خاصی پیدا کند.
تلفیق این نوع نثر با مضامین ادبی و معنوی، آن را در شعر و نثر متون ادبی فارسی مشهور کرده است. نثر مسجع بیشتر در آثار نثر فصیح و بلاغی و نیز در کتابهایی مانند دیوان اشعار و متون دینی دیده میشود.
به عنوان مثال، در نثر مسجع میتوان جملههایی با ساختار مشابه و پایانهای همآهنگ پیدا کرد. این موضوع به نوعی شبیه به قافیه در شعر است، اما در نثر به کار میرود. استفاده از نثر مسجع باعث میشود که لحن نوشته دلنشینتر و تاثیرگذارتر گردد.
در نهایت، نثر مسجع به دلیل زیبایی و اثرگذاری آن، یکی از ابزارهای مهم نویسندگان و شاعران برای انتقال احساسات و معانی عمیقتر است.