این ضربالمثل "از گوزن همان تراود که پرتو" به این نکته اشاره دارد که نتیجه و خروجی یک شخص یا یک عمل، متناسب با ویژگیها و تواناییهای همان فرد است. در واقع، این ضربالمثل به مفهوم این موضوع اشاره دارد که آدمها نمیتوانند چیزی بیشتر از آنچه که هستند یا دارا هستند، ارائه دهند. به عبارت دیگر، آنچه از یک فرد (اینجا گوزن) تراوش میکند و در نتیجه دیده میشود، به کیفیت و ماهیت وجودی خود او بستگی دارد.
از جنبهی پرورش موضوع در ادبیات فارسی و نگارش، این ضربالمثل میتواند به مفهوم تواناییها، استعدادها و قدرتهای فردی در نوشتار و تفکر اشاره کند. به عبارت دیگر، هر نویسنده یا شاعری هنگامی که متنی را خلق میکند، نه تنها تحت تأثیر محتوای کلامی است که میآورد، بلکه به طرز تفکر، تجربهها و احساسات خود نیز ارتباط دارد.
بنابراین، این ضربالمثل میتواند بهعنوان یک نکته آموزشی نیز در نظر گرفته شود که هر فرد باید بر روی خود و قابلیتهای خود کار کند و بداند که نتایج او به تلاش و پشتکارش وابسته است.