تعیین سن نسبی یکی از مفاهیم مهم در زمینشناسی است که به ما کمک میکند تا نحوه ترتیب رویدادها و سن نسبی سنگها و لایههای زمین را درک کنیم. به عبارت دیگر، با استفاده از تعیین سن نسبی میتوانیم بفهمیم که کدام سنگ یا لایه قبل از دیگری شکل گرفته است، بدون اینکه سن دقیق آنها را بدانیم.
روشهای اصلی برای تعیین سن نسبی عبارتند از:
1. **قانون لایهبندی**: این قانون میگوید که در یک لایه رسوبی، لایههای پایینتر معمولاً قدیمیتر از لایههای بالاتر هستند. یعنی هر لایهای که بعد از لایهی قبلی رسوب کرده باشد، به طور طبیعی سن کمتری دارد.
2. **اصل همزمانی**: این اصل بیان میکند که اگر دو یا چند لایهی سنگی همزمان تشکیل شده باشند، آنها به احتمال زیاد در یک زمان نزدیک به هم بودهاند. همچنین، وجود فسیلهای مشابه در لایهها میتواند نشاندهندهی همزمانی آنها باشد.
3. **اصل نفوذ**: این اصل نشان میدهد که اگر یک لایهی سنگی یا یک ساختار (مانند گسل) در داخل لایههای دیگر نفوذ کرده باشد، آن لایههای نفوذی نسبت به سایر لایهها جوانتر هستند.
4. **دگرگونیها و شکستگیها**: اگر یک لایه شکسته یا دچار دگرگونی شده باشد، این میتواند نشان دهد که آن لایه قدیمیتر از زمان شکستن یا دگرگونی است.
با استفاده از این اصول، زمینشناسان میتوانند ترتیبی را برای تاریخچه زمینشناسی یک منطقه ایجاد کنند و بفهمند که کدام رویدادها به ترتیب چه زمانی اتفاق افتادهاند.
توجه داشته باشید که تعیین سن نسبی نمیتواند سن دقیق سنگها را ارائه دهد، بلکه فقط به ما اطلاعاتی در مورد ترتیب رویدادها میدهد. این نکته کمک میکند تا از زمانها و روندهای تاریخی زمین شناختی آگاه شویم.