ستایش در زبان فارسی به معنای تمجید، تحسین و تعریف از کسی یا چیزی است. در ادبیات و شعر فارسی، ستایش عموماً به خاطر خوبیها، فضایل و ویژگیهای مثبت افراد، طبیعت، عشق یا خداوند به کار میرود.
به طور کلی، ستایش شامل بیان احساسات مثبت و نیکو دربارهٔ یک شخص خاص یا یک پدیده است و میتواند شامل توصیف زیبایی، شجاعت، خرد، و دیگر صفات پسندیده باشد. در ادبیات فارسی، به ویژه در اشعار، شاعران با استفاده از واژههای خاص و تصویرسازیهای زیبا، ستایش و تحسین را به شکلی زیبا و هنری بیان میکنند.
برای مثال، در اشعار حافظ، سعدی و مولوی، ستایش از عشق، خداوند و زیباییهای طبیعی به وضوح دیده میشود. بنابراین، مفهوم ستایش در فارسی به تعریف و تمجید از ویژگیها و فضایل اشاره دارد.