انشا درباره من همانی هستم که فکر میکنم

هرکدام از ما آدم‌ها زمان‌هایی در زندگی‌مان به چیزهای منفی و تلخ فکر کرده‌ایم. بعد هم حسابی ناامید، عصبانی، خشمگین یا غمگین شده‌‌ایم. نه‌تنها آدم‌بزرگ‌ها که بچه‌ها هم این احساسات را تجربه می‌کنند؛ اما بچه‌ها چطور می‌توانند افکارشان را تغییر دهند و بعد احساس بهتری داشته باشند؟ چطور می‌شود خودشان را بیشتر دوست داشته باشند و مثلاً مدام نخواهند شبیه فلان شاگرد کلاس باشند؟ اصلاً مگر می‌شود آدم‌ها فکرشان را تغییر دهند؟ به‌جای اینکه فکر کنیم هیچ‌کسی مرا دوست ندارد، باید آن را به فکری مثبت تبدیل کنیم: من خودم را دوست دارم و دیگران هم مرا دوست دارند. این‌طوری کم‌کم اتفاقات خوب می‌افتد.