اکثر مردمی که در روستا ها زندگی می کنند، شغل اصلی شان کشاورزی می باشد.
ممکن است در هر منطقه محصولات قابل کشت متفاوت باشد، مثلا در شمال ایران، مزارع چای و برنج بیش تر از نقاط دیگر ایران است.
بیش ترین زمین های کشاورزی روستائیان، نزدیک رودخانه ها قرار گرفته است تا آن ها دسترسی آسان به آب، برای آبیاری محصولات داشته باشند.
البته بعضی از محصولات کشاورزی، نیازی به آبیاری ندارد و تنها آب باران برای رشد آن ها کافی است.
کار روستائیان کشاورز با شروع فصل بهار آغاز می شود، آن ها ابتدا باید زمین ها را شخم بزنند تا زمین برای کاشت محصول آماده شود.
مرحله ی بعد کاشتن بذر هاست، کشاورزان پس از بذر پاشی زمین را به طور مرتب آبیاری می کنند تا بذر ها، سبز شده و رشد کنند.
متاسفانه در این سال ها به دلیل استفاده ی بیش از حد از آفت کش ها و تغییرات آب و هوایی تعداد آفت ها افزایش یافته است و کشاورزان روستایی مجبور هستند محصولات خود را بارها سم پاشی کنند تا از خراب شدن آن ها جلوگیری کنند.
هر کشاورز روستایی با کمک تک تک اعضای خانواده کارهای مربوط به نگه داری محصولات و زمین را انجام می دهد، و همیشه تقسیم کار بین آن ها صورت می گیرد.
در زمان بر داشت محصول نیز آن ها با کمک یک دیگر به جمع آوری محصولات می پردازند.
دستم شکست مهرکه ندی حلالت نمیکنم
