قرارداد الحاقی یا "قرارداد 1919" یک توافقنامه بود که بین دولت ایران و بریتانیا در تاریخ 21 اسفند 1297 هجری شمسی (14 مارس 1919 میلادی) به امضاء رسید. این قرارداد در شرایطی تهیه و امضاء شد که ایران در حال گذر از یک دوره بیثباتی سیاسی و اقتصادی بود و همچنین پس از پایان جنگ جهانی اول، دولت بریتانیا به دنبال نظارت بر اوضاع ایران و گسترش نفوذ خود در این کشور بود.
مفاد اصلی قرارداد الحاقی شامل موارد زیر بود:
1. **نظارت بر امور نظامی و امنیتی**: کشورهای خارجی، به خصوص بریتانیا، حق نظارت و دخالت در امور نظامی و امنیتی ایران را به دست آوردند.
2. **سازماندهی ارتش**: پیمانکاران محترم باید به سازماندهی و آموزش ارتش جدید ایران کمک کنند.
3. **حفاظت از منافع بریتانیا**: به موجب این قرارداد، ایران موظف بود از منافع بریتانیا در منطقه محافظت کند.
4. **وضع مالی**: ایران به بریتانیا اجازه میداد که در امور مالی و اقتصادی کشور، از جمله نظارت بر گمرکات و داراییهای دولتی دخالت داشته باشد.
این قرارداد با واکنش منفی و گستردهای در داخل ایران مواجه شد. بسیاری از سیاسیون و مردم عادی آن را نشانهای از تسلط خارجی بر کشور و نقض حاکمیت ملی میدانستند. به همین دلیل، در نهایت این قرارداد به دلیل مخالفتهای شدید مردم و تحولات سیاسی، به اجرا در نیامد و تحت تأثیر اعتراضات گسترده لغو شد.
قرارداد الحاقی یکی از نشانههای حساسیت و نارضایتی مردم ایران نسبت به دخالتهای خارجی و مسائل داخلی آن زمان بود و باعث بروز حرکات و جنبشهای ملیگرایانه در دهههای پایینتر شد.