میشه این سوالم رو دوباره پاسخ بدید دستیابی به ارایش گاز نجیب چجوری مبنای میزان واکنش پذیری انهاست؟اخه در کتاب گفته شده مبنای رفتار شیمیایی انهاست؟!

باشه، بیا این سوال رو یه جور دیگه و خودمونى‌تر بگیم: سوال اصلی اینه: چرا اتم‌ها می‌خوان مثل گازهای نجیب بشن؟ این چه ربطی به اینکه چقدر راحت واکنش می‌دن داره؟ کتاب گفته این موضوع 'مبنای رفتار شیمیایی' اوناست، یعنی چی؟ جواب خودمونى: اتم‌ها مثل آدما هستن، دوست دارن تو یه حالت 'آروم و راحت' باشن. گازهای نجیب (اونایی که تو ستون آخر جدول تناوبی هستن) از همه آروم‌ترن، چون لایه آخرشون پر از الکترونه (معمولا 8 تا). بقیه اتم‌ها هم می‌خوان مثل اونا بشن، واسه همین واکنش شیمیایی می‌دن. حالا، چقدر راحت واکنش می‌دن؟ این به این بستگی داره که چقدر به اون حالت آروم و راحت نزدیکن. اگه لایه آخرشون تقریباً پره، خیلی مشتاقن که یه الکترون بگیرن یا بدن تا مثل گاز نجیب بشن، پس واکنش‌پذیریشون بالاست. اما اگه لایه آخرشون خیلی خالی یا خیلی پره، تنبل‌ترن و کمتر واکنش می‌دن. اینکه کتاب گفته 'مبنای رفتار شیمیایی' یعنی اینکه همین میل به رسیدن به آرایش گازهای نجیب باعث میشه اتم‌ها با هم ترکیب بشن، واکنش بدن، و کلا هر کاری که تو شیمی می‌کنن رو انجام بدن. خلاصه: اتم‌ها می‌خوان مثل گازهای نجیب بشن تا آروم باشن. هرچی به این حالت نزدیک‌تر باشن، واکنش‌پذیری‌شون بیشتره و برعکس. این کل ماجرای رفتار شیمیایی اوناست!