جنگ بین ایران و صدام که به عنوان جنگ ایران و عراق شناخته میشود، یکی از بزرگترین و طولانیترین جنگهای قرن بیستم است. این جنگ از 31 شهریور 1359 (22 سپتامبر 1980) آغاز شد و تا 29 مرداد 1367 (20 اوت 1988) ادامه پیدا کرد. دلایل این جنگ پیچیده و متنوع است ولی میتوان به چند عامل کلیدی اشاره کرد:
1. **تاریخی و قومی**: عراق تحت رهبری صدام حسین، در تلاش بود تا بر سر اراضی مورد اختلاف، به ویژه نواحی مرزی و آبهای شیرین ایران تسلط پیدا کند. همچنین، صدام قصد داشت از وضعیت سیاسی ایران پس از انقلاب اسلامی بهرهبرداری کند.
2. **رقابتهای منطقهای**: پس از انقلاب اسلامی 1357 و تغییر حکومت در ایران، صدام حسین احساس میکرد که با تضعیف ایران، میتواند بهعنوان رهبری بلامنازع در منطقه ظاهر شود و عراق را به قدرت اول منطقه تبدیل کند.
3. **مسائل ایدئولوژیکی**: حکومت اسلامی ایران با گزارههای سیاسی و مذهبیاش، تهدیدی برای نظام بعثی عراق به شمار میرفت. صدام حسین بر این باور بود که انقلاب ایران میتواند سایر کشورهای عربی را تحت تأثیر قرار دهد و کشورهای عربی بهویژه عراق را نیز به سمت انقلاب سوق دهد.
**تاریخچه جنگ**:
جنگ با حمله ناگهانی عراق به ایران آغاز شد. این حمله به طور مستقیم به شهرهای مرزی ایران و تأسیسات نظامی انجام شد. در ابتدا به نظر میرسید که عراق موفق خواهد شد، اما دفاع جانانه مردم و نیروهای مسلح ایران، این حمله را متوقف کرد و به یک جنگ فرسایشی تبدیل شد.
در طول جنگ، میلیونها نفر در هر دو طرف کشته و زخمی شدند و خسارات اقتصادی و اجتماعی فراوانی به هر دو کشور وارد شد.
**پایان جنگ**:
جنگ در نهایت پس از 8 سال، با پذیرش قطعنامه 598 شورای امنیت سازمان ملل در سال 1367 به پایان رسید. این قطعنامه خواستار آتشبس و آغاز مذاکرات برای حل مسائل دیگر شد.
جنگ ایران و عراق تاثیرات بسیار عمیقی بر تاریخ، سیاست، اقتصاد و جامعه هر دو کشور داشت و همچنان در تاریخ معاصر این دو کشور به عنوان یک فصل مهم شناخته میشود.